Journey

^{Translated from the Macedonian by Ljubica Arsovska and edited by Patricia Marsh Stefanovska}

Time trampled on you the moment you set out.
In the coach across the border
the conductor wiped the seats
with a brochure on human rights someone left behind.
Rain didn’t beat against the windows of the other passengers,
it was only yours that the raindrops hit like stones,
just like at the exit from a metro station you know
where it’s always raining
and the little orphans sniff glue from plastic bags
sprawled on the escalators.
Your soul shivered in the buffer zone,
your body gaped like a cupboard emptied before moving out,
the night was the senselessness of the daytime sense.
You dreamt in snatches an unending dream of how
the nineteenth century travels around with a beard
like a drunk loser,
how the twentieth century has a haircut and a shave
at the town barber’s,
and how the twenty-first runs frantically between the two.
In the first city the Politkovskaya Club awaits you
in the second—the Joyce Irish Pub,
in the third—white houses with lace curtains
and a notice: Today is Dr. Roberto’s funeral.
White underwear hung
from the balconies of Hell.
But Heaven’s balconies
have long run out of clotheslines and pegs
to hang washed brains out to dry.
Grannies in the corners of the neighbourhood
didn’t even hold out a hand any more.
On the table in the small room of your fellow countryman:
two volumes of Das Kapital and a key for the toilet.
An empty noose dangled from the ceiling light.
If everything is all right, one day
you too will become a postman here.
You’ll unlock the town’s cemetery
with a key from a big keyring
and read to the dead women
the letters from their dead husbands.
And then the neighbourhood boys
in their long black coats
will come upon you
and afterwards no one will
remember you any more,
not that you were here nor that you were born somewhere else.
 

Патување

Времето те прегази во мигот кога тргна.
Во автобусот преку границата
кондуктерот ги избриша седиштата
со заборавена брошура за човековите права.
Врз прозорците на другите патници не врнеше,
само врз твојот капките удираа како камења,
исто како на излезот од едно познато метро
кај што врне без престан
и малите сирачиња дуваат лепак во пластични ќесиња
исполегнати на подвижните скали.
Душата ти трепереше во тампон зоната,
телото ти зјаеше како испразнет шкаф пред селидба,
ноќта беше бесмислата на денската смисла.
Со прекини сонуваше нераскинлив сон:
како деветнаесеттиот век патува наоколу брадосан
божем пијан губитник,
како дваесеттиот век се стрижи и бричи во градска берберница,
а дваесет и првиот безглаво трча помеѓу нив.
Во првиот град те пречека Клубот Политковскаја,
во вториот - ирскиот паб Џојс,
во третиот - бели куќи со завеси од тантели
и со некролог: денес ќе го погребеме д-р Роберто.
Од балконите на пеколот
висеше долна бела облека.
На балконите во рајот, пак,
одамна снема јажиња и штипки
за сушење испрани мозоци.
Бабичките во ќошињата на квартот
не пружаа повеќе ни рака.
На масата во сопчето на твојот сонародник:
два тома од Капиталот и клуч за тоалетот.
Од лустерот се нишаше слободна јамка.
Ако биде сѐ добро, еден ден овде
ќе станеш и ти поштар
кој со врзопче клучеви
ќе ги отклучува градските гробишта
и на мртвите жени ќе им ги чита
писмата од мртвите мажи.
И тогаш ќе те пресретнат
маалските момчиња
во долги црни капути
и потоа никој повеќе
нема да се сеќава на тебе

ни дека си бил тука ни дека си се родил некаде.

Subscribe to the Poem-a-Day Podcast 

  

“My poem ‘Journey’ is as nomadic as I am. I wrote this poem not at once and in one place, but rather in several time and space sequences. The idea and some verses of the poem were born in Freiburg, Germany; some in Taranto, Italy; some in New York, the United States. The poem was completed in Ljubljana, Slovenia, with strong reminiscences from Skopje and Bucharest. I wrote the poem because of the destiny of the Syrians and the other immigrants in Europe; ‘Journey’ is a journey of poetry and life.”
—Lidija Dimkovska